این روزها خراب خانه ی خویشم..انتظاری مع الاسف همراه با نادانی و ترس را در جلوی چشمانم به تصویر میکشم.
چشمانم دارند کور میشوند..
نمی دانم از گریه کردن هاست یا که از رسیدن انتظار تلخ...
سردر گم فکر پریشان خویش شده ام..
خسته نیستم؛خودم "خودم "را خسته ی خودم میکنم..
خودم "خودم" را گیج تیپاخورده ی کارهای خودم میکنم..
خودم با خودم غریبی میکنم..
می ترسم..
از خود،از محیط،از پدیده ها،از اسرار،از انسان لگدخورده ی کاه و گل..
وا مصیبتا از من،که شبم روز و روزم شب شده است."وجدانم" هیچ وقت آرام نمیگیرد.نه در اعمال روزانه،نه در خواب های شبانه،نه در میکده ی عشاق،نه در کلبه ی احزان مظلوم خویش..
  پروردگار من
چگونه دستم را به سوی بالینت بکشانم تا که نظری بی منت بر من ماتم زده ی ظالم بیفکنی؟
چگونه خودم را غرق در شراب مستانه ی تو بیفکنم تا که به سویت با امید رهسپار شوم؟
چگونه می توانم انسانیت ناآدمی خود را برای تو اثبات کنم؟
چگونه میشود؟
چگونه؟

   سنت تو بایﺩ جاری میشد اما "نشد"!! این یک حقیقت محض است؛ همه ی ما بنده ایم اما "عبد" نیستیم! آن عبدی که تو محمدش(ص) گذاشته ای، عبد بوﺩ نه من...، من که هر روز تو را به شهاﺩت میگیرم که "أشهد أن لا إله إلا الله" سپس عبدت را که "أشهد أن محمد الرسول الله"...؛
    اما آیا اینگونه است؟؟
  آیا من هم مثل شهیدان ﺩر راه تو، میتوانم شهید ﺩر راه «تو» باشم؟!
  آیا به قدری که مجنون؛لیلی را و فرهاﺩ؛شیرین را میخواست،تو را هم میخواهم؟!
  آیا با تو و برای تو عقد میکنم؟!!
  و عهد میبندم که تو "واحد"ی و محمد«ص» "واسط "؟؟

  باید بنگری لحظه ی ریختن اشک های کوﺩک سیاه پوستی را که اگر به استخوانهای چسبیده به پوستش نگاه کنی،اشک از چشمانت سرازیر میشوﺩ که برای حصول یک تکه نان این همه آواره گشته و نقش بر زمین شده است؛
  باید ببینی که چطور آﺩمیان سگ پرست،بی علت و بی ﺩلیل و بی منطق،به جان آﺩمیان روح پرست افتاﺩه اند که به طمع مال بی مالشان،ﺩار و ندارشان را به غارت برﺩه و زندگی ای خشک مرفه و به ظاهر آزاﺩه اندیش را سپری میکنند...