این روزها خراب خانه ی خویشم..انتظاری مع الاسف همراه با نادانی و ترس را در جلوی چشمانم به تصویر میکشم.
چشمانم دارند کور میشوند..
نمی دانم از گریه کردن هاست یا که از رسیدن انتظار تلخ...
سردر گم فکر پریشان خویش شده ام..
خسته نیستم؛خودم "خودم "را خسته ی خودم میکنم..
خودم "خودم" را گیج تیپاخورده ی کارهای خودم میکنم..
خودم با خودم غریبی میکنم..
می ترسم..
از خود،از محیط،از پدیده ها،از اسرار،از انسان لگدخورده ی کاه و گل..
وا مصیبتا از من،که شبم روز و روزم شب شده است."وجدانم" هیچ وقت آرام نمیگیرد.نه در اعمال روزانه،نه در خواب های شبانه،نه در میکده ی عشاق،نه در کلبه ی احزان مظلوم خویش..
  پروردگار من
چگونه دستم را به سوی بالینت بکشانم تا که نظری بی منت بر من ماتم زده ی ظالم بیفکنی؟
چگونه خودم را غرق در شراب مستانه ی تو بیفکنم تا که به سویت با امید رهسپار شوم؟
چگونه می توانم انسانیت ناآدمی خود را برای تو اثبات کنم؟
چگونه میشود؟
چگونه؟